300

Our arrows will blot out the sun!
Then we will fight in the shade...

Gisteren zijn Tes en ik naar 300 geweest. Hyperdepieper stuiterden we op en neer in de auto, piepend over 300 halfnaakte Spartanen die op zouden nemen tegen een gigantisch Perzisch leger.
Toen ons mam de parkeerplaats opscheurde met onze kersenrode C3 zagen we tot onze schrik dat er meer mensen een avondje film in gedachten hadden. Een zwarte mensenmassa blokkeerde het uitzicht op de hele bioscoop, volgepropt , net een blik sardines. Portier open, afscheidskus en een sprint naar binnen. Op mijn hoge hakjes rende ik naar binnen en sloot achteraan in de lange rij, hysterisch piepend tegen Tessa dat we nooit meer een plek zouden krijgen. Tessa is gelukkig het slimst van ons twee en zei kalm en beheerst dat er nog 294 plaatsen waren. En bij Mr. Bean's Holiday nog maar 5. Dat zag ze op het bord dat boven de kassa hing, inmiddels vlak voor mijn neus.
Twee kaartjes voor 300! Legitimatie? Kut! Tes was nog maar 15. Na heel wat rekensommetjes met geboortejaren, geklooi met pinpassen en flirterig gedoe lukte het ons om binnen te komen. Zaal nummer 1. De grootste. We namen de beste plaatsen, dat kon, er zaten maar 9 andere mensen, en gierden het uit. Trailers. Eén van de mooiste dingen aan trailers is, is dat je vergeet naar welke film je eigenlijk gaat. Maar toen de film begon wist ik het meteen weer. Soms heb je films die op je af komen, je kijkt ernaar en that's it. Het vliegt meteen weer weg. Na een week weet je al niet meer waar hij ook alweer over ging. 300 heeft niets van dat alles. Vanaf scène 1 zit je er middenin en verwacht maar niet dat je er weer uit komt, en werkelijk alles in deze film zorgt daarvoor. Het is een lekker verhaal, nice script, heeft perfecte muziek, apart maar precies passend, de effecten meesterlijk en zo breathtaking, en de acteurs...
WHOAAAA!!!
Alles lijkt zo de zaal in te vliegen, alsof je het aan kan raken. Het is wel heel duister, maar zo meesterlijk. Meer dan een aanrader. Wij gaan nog een keer!